Nagranie dowodem w sprawie o rozwód.

Data publikacji: 2018-10-16

  W procedurze cywilnej nie ma żadnego przepisu, który  zakazywałby dopuszczenia dowodu z jakichkolwiek nagrań. Katalog dowodów w kodeksie postępowania cywilnego ma charakter otwarty, co oznacza, że dowodem może być co do zasady wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy.

Stoję na stanowisku, że Sąd może dopuścić dowód z nagrania dokonanego osobiście przez osobę występujące w charakterze strony ( powoda lub pozwanego), nawet jeżeli nagrań tych dokonywano bez wiedzy strony przeciwnej.

Pogląd ten znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz sądów powszechnych.

 Sąd Apelacyjny w Łodzi - I Wydział Cywilny wyrokiem  z dnia 2016-08-12 w sprawie o sygnaturze I ACa 1653/15 stwierdził, że:
„Istnieje możliwość skorzystania w procesie sądowym z dowodu z nagrań, nawet jeżeli nagrań tych dokonano bez wiedzy i zgody jednego z rozmówców. Pogląd ten ma zastosowanie zwłaszcza w przypadku, gdy strona nie może, bądź jest dla niej nadmiernie utrudnione, dowieść za pomocą innych środków dowodowych swoich racji mających decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia sporu."

 Sąd Apelacyjny w Białymstoku - I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia  2012-12-31 w sprawie o sygnaturze I ACa 504/11 wyraził pogląd, iż :
„Dopuszczalne jest przeprowadzenie dowodu z nagrań dokonanych osobiście przez osoby występujące w charakterze stron, które będąc uczestnikami rozmowy nie naruszają przepisów chroniących tajemnicę komunikowania (art. 49 Konstytucji). W przypadku naruszenia innych praw o charakterze bezwzględnym (dóbr osobistych, prawa do prywatności), brak bezprawności wynika z realizacji prawa do sądu (art. 45 Konstytucji).”

 Sąd Apelacyjny w Poznaniu - I Wydział Cywilny wyrokiem z dnia  2013-01-23 w sprawie o sygnaturze I ACa 1142/12 stwierdził ,że :
„Nie ma zasadniczych powodów do dyskwalifikacji dowodu z nagrań rozmów telefonicznych, nawet jeżeli nagrań tych dokonywano bez wiedzy jednego z rozmówców.”

 Sąd Najwyższy - Izba Cywilna wyrokiem z dnia  2016-04-22  w sprawie o sygnaturze II CSK 478/15 stanął na stanowisku, że: 
„Ograniczenia dopuszczalności wykorzystania nagrania rozmowy, w której uczestniczy nagrywający, wynikać mogą z charakteru zawartych w nim treści, dotyczących sfery prywatności osoby nagrywanej. Dowód taki mogą dyskwalifikować także okoliczności, w jakich nastąpiło nagranie, jeżeli wskazują one jednoznacznie na poważne naruszenie zasad współżycia społecznego, np. przez naganne wykorzystanie trudnego położenia, stanu psychicznego lub psychofizycznego osoby, z którą rozmowa była prowadzona. Wyrażenie przez osoby nagrane zgody na wykorzystanie nagrania w celach dowodowych przed sądem cywilnym usuwa zazwyczaj przeszkodę, jaką stanowi nielegalne pozyskanie nagrania. Brak takiej zgody wymaga przeprowadzenia oceny, czy dowód - ze względu na swoją treść i sposób uzyskania - nie narusza konstytucyjnie gwarantowanego (art. 47 Konstytucji) prawa do prywatności osoby nagranej, a jeżeli tak, to czy naruszenie tego prawa może znaleźć uzasadnienie w potrzebie zapewnienia innej osobie prawa do sprawiedliwego procesu (art. 45 Konstytucji). Natomiast wątpliwości co do wartości dowodu z potajemnego nagrania rozmowy prowadzonej przez nagrywającego z rozmówcą z uwagi na możliwość sterowania przez nagrywającego przebiegiem tej rozmowy nie usprawiedliwiają zdyskwalifikowania dowodu a priori."